چن گیز!

تشکیل یک مثلث از چاوشی، صفاریان و یاغی می شود بلوای چنگیز!


باید ممنون روزگار بود که با خوش سلیقگی، این سه نفر را سر را هم قرار می دهد تا چنین اثری به لاله های گوش ها برسد.

همانطور که می دانید، قرار بود آلبوم چنین نامی را یدک بکشد. یک نام بی ربط و از آن دست انتخاب های خاص چاوشی. بله چاوشی. به جرات میتوانم بگویم این نام را یاغی برای این ترانه انتخاب نکرده است.

ملودی آدرس نت های مورد علاقه چاوشی قبل از شهرت و محبوبیت را می دهد. این مورد شاید در ضمیر ناخود آگاه او، من و خیلی های دیگر باشد!

ضلع اول، تنظیم خلاقانه ی صفاریان و از آن بهتر مستر عالی این آهنگ که به اعتقاد من اگر کل مستر آلبوم به صفاریان سپرده شده بود، گوش هایمان در سایر آهنگ ها نیز، صدای بهتری را می شنیدند. او هرچه میخواسته در این آلبوم 52 دقیقه ای بگوید را در این 5 دقیقه گنجانده است. فضاسازی های به جای صفاریان در لحظات مختلف آهنگ که اوج آن را میتوان در قسمت "گمونم واژه ها مغز منو میدون مین کردن" شنید و لذت برد. در اینجا گیتار الکتریک انعطاف بیشتری دارد و تکرار احساس نمی شود.

در مورد این زوج باید بگویم هنوز بهترین کار آنها در نیامده است. همچنان منتظرم تا یک آهنگ بی نظیر متولد شود. کاری که با شنیدن ریتمش، درذهن عام و خاص تداعی شود!  البته اگر همه چیز خوب پیش برود.


ضلع دوم ترانه متفاوت یاغی که با صدای چاوشی عجیب چفت شده است!

فضای تاریخی ترانه، اسامی تازه ای را وارد لغت نامه ی طرفداران چاوشی کرد."چاووش خون،موذن زاده،چنگیز،استالین"

قافیه هایی نظیر "زائر،عابر، شاعر"، پاییز، چنگیز، جالیز" مین، استالین" و... در دنیای نامحدود ترانه سرایی امروز، بسیار نو و البته خلاقانه هستند. در قسمت آخر ترانه او ضمایر را با کلمات ثابت تغییر می دهد، این اقدام او بسیار مبتکرانه است و با ذهن ماجراجوی چاوشی  نزدیکی دارد. در ذهن یاغی میتوان تلاطم بیشتری را جستجو  و تجربه کرد. امیدوارم بازهم شاهد همکاری او با چاوشی باشیم.

و بالاخره ضلع سوم و اصل ماجرا.

بعد از 12 سال فعالیت رسمی و غیر رسمی در سطح اول موسیقی کشور، چاوشی به نقطه ای رسیده که برای لحظه به لحظه ی هر آهنگ برنامه ی خاصی داشته باشد. اجرا بی نقص، جذاب و شنیدنی ست. از لحظات وحشتناک آن میتوان به مصارعی اشاره کرد که دوباره و البته بدون شباهت به بار قبلی اجرا می شوند!

موذن زاده داره رو مزارت نوحه میخونه، بار دوم!

چرا خاکستَ  ِ ش کردی، چرا خاکسترش کردی!