پیوندها
دستهها
ابر برجسب
پاروی بی قایق زهر تولد سال نو موسیقی غیر مجاز یه شاخه نیلوفر تفنگ سرپر من خودم سیزدهم کاور چاوشی روانیجدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- شهریور 1395 1
- مرداد 1395 1
- تیر 1395 1
- خرداد 1395 2
- دی 1394 1
- آبان 1394 1
- مرداد 1394 1
- بهمن 1393 1
- دی 1393 3
- مهر 1393 1
- شهریور 1393 1
- اسفند 1392 1
- آذر 1392 1
- مرداد 1392 2
- اردیبهشت 1392 1
- دی 1391 1
- مهر 1391 1
- مرداد 1391 1
- اردیبهشت 1391 1
- فروردین 1391 2
- اسفند 1390 1
- بهمن 1390 1
- دی 1390 1
- آذر 1390 3
- آبان 1390 2
- شهریور 1390 3
- مرداد 1390 2
- تیر 1390 2
- خرداد 1390 1
- اردیبهشت 1390 1
- فروردین 1390 1
- اسفند 1389 1
- بهمن 1389 3
- آذر 1389 2
- آبان 1389 3
- مهر 1389 3
- شهریور 1389 3
- مرداد 1389 2
- تیر 1389 2
- خرداد 1389 3
- اردیبهشت 1389 4
- فروردین 1389 1
خنده!
بار اولی که ژاکت را شنیدم،توجهم را بیشتر از سایر قطعات جلب کرد! و به قول معروف به دلم نشست! این را گفتم تا بگویم خنده در مجموع ترک خوبی بود برای من! و البته مثل هر اثر دیگری نقاط ضعف و قوتی داشت که به آن اشاره خواهم کرد.
از ابتدا شروع می کنیم!
مثلث "چاوشی+صفا+آهاری" تنها یک بار در ژاکت با هم ایفای نقش می کنند آن هم منتهی می شود به خنده! در مجموع ترجیح می دهم آلبوم های چاوشی حسین صفایش بیشتر از بقیه باشد! البته اگر بنا باشد بیشتری وجود داشته باشد!
ملودی ابتدای کار مرا می برد به رگبار سیاوش! در چوب خط! البته که عینا مثل آن نیست اما نمی توان گفت که از آن الهام نگرفته است. البته در بعضی جاها عنوان شد که خنده هم مثل چار دیواری کپی خارجی ست که این طور نبود!(برخلاف چار دیواری که همه چیز حاکی از کپی برابر اصل بود!)
آهنگ با لحن نسبتا خوبی توسط محسن آغاز شده و با تلفظ زیبای "از دلم" به نوعی شنونده را در همان ابتدای کار میخکوب می کند! وقتی در ادامه ی کار با تنظیم بسیار خوب آهاری همراه می شود، همه چیز را بر وفق مراد می کند تا اینکه در قسمتی بعد باز هم ناله های اضافی و آن خش مصنوعی جدید که از یه شاخه نیلوفر تزریق شده مقداری کار را خراب می کند!
"یه دفعه از من.." به شخصه به هیچ عنوان نه از این گونه خواندن لذت می برم و نه آن را زیبا و در کلاس کاری چاوشی وارد می دانم! البته در مورد این خش مصنوعی! که اوج آن در لولای شکسته است به موقعش خواهم نوشت و مفصل توضیح خواهم داد که خش و تن صدا در "خوش آمدی" در آنجا چقدر زننده است!!!
از نکات جالب توجه و مختص چاوشی در این آهنگ این است که هر بار "خنده رو از لب این دل..." را یک جور متفاوت ادا می کند! و این مشخص می کند که هر بار را جداگانه خوانده! این حرکت را از او قبلا هم دیده بودم.(برای نمونه در "خود فریبی"!) زیبایی این قسمت از آهنگ در بار سوم به اوج خود می رسد! که تلفط "دلم" و "یاد" و "عهدمون" و "شکسته شه" از این رو به آن رو شده و پایان زیبایی خلق می کند!
در قسمت قبلی"بذار عمرم به امیدت..."فضای ملودی و تنظیمی که بر آهنگ حاکم میشود،بسیار زیبا بوده! ای کاش همه تلفظ های این آهنگ و این آلبوم به اندازه ی "عطش خواستنتو" در این آهنگ و "می میره ی؛آخری" در دلشوره،زیبا بود!
در کل حضور محمد رضا آهاری در این آلبوم بسیار مختصر و البته مفید بود! هر سه آهنگی که او تنظیم کرده بود(خنده، لولای شکسته، دلشوره) را بدون آنکه نام تنظیم کننده را از روی جلد تقلب کنیم! متفاوت بودنشان قابل تشخیص است!
اما با تمام این اوصاف درد چاوشی را شهاب بهتر می فهمد تا آهاری!
مفید بودن حسین صفا درست مثل آهاری بود! او با سه ترانه ی "دور آخر،خنده و بخون امشب" در این آلبوم حضور داشت! که به عقیده ی من هر سه ترانه زیبا بود، به خصوص دور آخر که اوج ماجرای ژاکت در آن است!
خنده کار زیبا و پرهیاهو و صد البته مبتکرانه ای بود...ناخداگاه احساس می کردم می خواهد برای جنبش سبز بخواند که اگر می شد چه می شد :D
صفا با ارجینی متفاوت است و حالا این تفاوت مشخص تر است.. محمد رضا هم که از اول خوب بود ولی متاسفانه عده ای تازه محمد رضا دوست شده اند !
تشکر محمد
محسن خیلی توی اون وادیا نیست. اصلا یک جور خاصیه.
محمدرضا دوست رو هم که خیلی خوب اومدی.
مرسی بهادر
خنده را بیشتر از تمامی قطعات ژاکت دوست میدارم حتی ناله هایش را هم با این مصنوعی بودنش را نمیتوان منکر شد دوست دارم، خنده به نوعی برای من مقدس است بهتر بگویم جنس عاشقی کردن شخصیت ترانه، هر انسانی را وادار به کرنش میکند.
این که این کار تنظیم خوبی دارد عیان است. از محمد رضا آهاری بیزار نبودم! اما حلا هم عاشقش نیستم به نظرم حضور او کنار چاوشی این کپی برداری ها بچگانه را رقم میزند!
آهاری شاید دوست خوبی باشد اما دوست موسیقیایی خوبی نیست!
و در نهایت حسین صفا؛ ترانه های حسین بسیار وزین و پخته تر از ترانه های امیر است البته این به این معنا نیست که امیر ضعیف ترانه سرایی میکند؛ نه، اصلا! امیر ترانه ها ساده تری می سراید که ساده تر هم فهمیده میشوند اما ترانه های صفا عمق بیشتری دارند و برای همین هرگز کهنه نمیشوند بار ها شده که از گوش دادن به دلشوره لذت بردم اما زمانی وقتش رسیده تا مدتی آن را گوش نکنم تا دوباره دلتنگش شوم اما در مورد ترانه هایی که حسین می سراید شنونده را وامیدارد خستگی ناپذیر بشنوندش و باز غرق لذت شوند این هنر صفاست که کاش چاوشی بیشتر قدرش را بداند.
ممنون از تو محمد برای این انصافت در نوشتن
خنده برای من بهترین در ژاکت نیست. برای بهترین بعدها خواهم نوشت.
آهاری موسیقی رو خوب می فهمه.
با بقیه صحبت ها موافقم تقریبا.
مرسی مرسده
سلام خوبی محمد؟! :d
خنده خیلی ترک زیباییه!به خصوص چند ثانیه اولش
با رگبار سیاوشت موافقم شدیدا
در مورد محمد رضا با مرسده موافقم.تنظیم کننده ی خوبیه...
ولی به نظر من به گرد پای شهاب هم نمیرسه(نظر شخصیمه)
در مورد امیر و حسین هم باید بگم من امیر رو خیلی بیشتر دوست داشتم(داشتما)
اما حسین صفا ترانه ای داد به اسم دور آخر که به نظر من تو موسیقی پاپ خشک این روزا جز صدای محسن تکرار شدنی نیست...
خوشحال میشم دور مورد دور آخر بنویسی ببینم از دید تو چگونست؟
از دید من بهترینه
حالا خیلی آش دهن سوزی هستم که نظرم هم مهم باشه؟!؟
:d
مرسی عزیزم
دورآخر هم از نظر من بهترین نیست.
حتما در موردش خواهم نوشت.
مرسی جواد
چند باری شده که میخواستم با کسی یا کسیانی در مورد آهاری حرف بزنم ولی نمیدونستم چجوری ازش بگم.
آهاری ژاکت رو خیلی خوب تنظیم کرد.حداقل بهتر از تنظیمهای خود محسن.ولی همینجور که گفتی درد چاوشی رو شهاب میفهمه.
تنظیم اگرچه خوب هست ولی اونی نیس که باید باشه.
برخلاف خیلیها من از آهاری نیلوفر خیلی خوشم اومد و همون موقع هم طرفش رو گرفتم.ولی الان بهتره که نباشه یا کمرنگ تر باشه.هرچند که برای ژاکت هم زحمت کشیده.
با حرفات در مورد آهنگ هم اکثرا موافقم
کلا آهاری یک حالت خاصی داره که به نظرم باهاش اخت گرفتیم اما باید کم باشه این حالت چون خاصه.
مرسی مهدی
به شخصه امیدوارم پای آهاری مانند های بیشتری به دایره ی دوستان محسن باز بشه ...
--
خنده در نگاه اول بسیار زیبا و حرفه ای به نظرم آمد ، به طوری که اولین تراکی که نظرم رو جلب کرد همین خنده بود
اما دیگر آن جلب توجه رو بعد از چند ماه برام نداره ...
بهترین ژاکت هم به نظرم لولای شکسته است .../
یادآور تراک "مرگ" و خاطره های زیبایش ...
برای من لولای شکسته هم بهترین نیست.
آهاری های بیشترم باید آروم آروم تزریق بشن به نظرم.
مرسی چاوشیسم.
به روزم ،
تراک های مورد علاقه اتان برای اجرا در کنسرت ... ؟؟!!؟؟
www.chavoshism.blogfa.com
" به خصوص دور آخر که اوج ماجرای ژاکت در آن است "
و
" دورآخر هم از نظر من بهترین نیست. "
عجب دوگانگی جالبی :دی
اشتباه نکنید.
"به عقیده ی من هر سه ترانه زیبا بود، به خصوص دور آخر که اوج ماجرای ژاکت در آن است!"
این میشه جمله کامل.
به لحاظ ترانه بهترین کار به نظرم دور آخر هست اما اگر بخواهم یک آهنگ را انتخاب کنم، قطعا آهنگ دیگری ست.
با خیلی از گفته هات موافقم اما فکر نمیکنم دیگه تو خنده ناله اضافی باشه کل این اهنگ و لحن محسن خیلی زیباست
دور اخرم قبول دارم بهترین اهنگ این البومه اما به نظرم محسن میتونست از اینم خیلی بهتر اجراش کنه
و لولای شکسته که هنوزم برام شکسته و نتونستم درکش کنم
راستی اینم بگم خیلی وقتا برام پیش اومده که تو یه حال و هوای خاصی بودمو یه اهنگو تا حد مرگ دوس داشتم اما بعد چند وقت که حال و هوام عوض شد اهنگ دیگه ای رو بیشتر پسندیدم
مثل همون روزای اولی که ژاکت اومده بودو بخون امشب برام بهترین بود و تو نظرسنجیام ...
موفق باشی
در مورد ناله اختلاف نظر داریم.
در مورد دور آخر من گفتم بهترین ترانه را دارد،فقط همین!
لولای شکسته آهنگ عجیب غریبی ست. تنظیمش را دوست دارم.
با بقیه صحبتات موافقم.
مرسی سام
به نظر من هم "خنده" یکی از بهترین های ژاکته که البته هنوز هم اون طور که باید کشف نشده!
هر بار "یک جور خاص ادا کردن جملات" هم از اون سلاح های منحصر به فرد محسنه که امیدوارم تو این مورد خلع سلاح نکنه!!
مثلث ترانه های تلخ "صفا" توی ژاکت نقطه های سیاه عجیب و غریبی به وجود آورده که با هزار تا "اسیری" هم نمیشه خاکستریش کرد! که به نظر من اوج این تلخی تو" بخون امشب" و اون "سوز نی" نمود پیدا کرده!
در مورد آهاری هم به نظر من موسیقی رو خیلی خوب می فهمه اما موسیقی خارجی رو! توی تنظیماتش هم به خوبی میشه ردپای گروه های دهه ی 90 رو پیدا کرد... اما محسن با تقلید بی هنر میشه!!!
در کل نقد منصفانه ای بود که با اکثر قسمتاش موافقم. اما ای کاش بیشتر می نوشتی!
منتظر نوشته ت برای "بهترین" هستم.
"سلاح"! زدی تو خال!
آهاری و محسن! یک روز به جای خوبی می رسند. شک ندارم. اما موسیقی محسن،آهاریش نباید دلو بزنه. کم باشه خوبه.
مرسی سولماز
بخون امشب هم فریاد دارد، هم ترانه ی خوب دارد، هم ناله اش خیلی کم است؛ آن بیت آخر هم که یک دفه رو میشود عالی ست شاید بهترین از نظرت این قطعه ی دوست داشتنی باشد به هر حال چه باشد چه نه خیلی دوست دارم نقد تو را از این ترک بخوانم کاش زودتر دست به کار شوی
بخون امشب اوایل برایم حکم بهترین را داشت اما الان این طور نیست.
حتما برایش خواهم نوشت.
در مورد آهاری من از تقلیدهاش نگرانم و اینکه با تزریق کردن ایده هایی که تو ذهنشه یه جورای محسن رو سردرگم کرده!
شاید این ایده ها ناب و در ایران یک نوآوری باشه اما دست و بال محسن رو بدجوری بسته.
به نظر من کار هنری رو باید بذاری خودش بیاد نه اینکه به زور بخوان برات بیارن!!!
در مورد اون نقطه های سیاه صفا هم منظورم به قدرتشون بود که به این راحتیا کمرنگ نمی شن. (دوست داشتم در این مورد هم نظری بدی)
مرسی محمد
اول یک نکته: محمد رضا و تقلید هاش؟ یه مقدار بی انصافیه.
کلا محسن یک آهنگ تقلیدی داشتهُ لازم هم نیست اسمش رو بیارم. نکته ی جالب اینه که آهاری حداقل روی کاغذ هیچ کاره اشه.
ترانه و آهنگ و تنظیم هیچ کدوم از آهاری نیست. البته قبول دارم رد پاش حس میشه.
اگر بخوایم دنبال مقصر بگردیم، خود محسن تقصیرش توی این تقلید از همه بیشتر به نظر من.
یک آهنگ خارجی دارم،دقیقا یادم نیست مال کدوم گروهه! اما پیوست این مطلب می کنم حتما. مال همین امساله. می زارم تا ببینید تنظیم آهاری چقدر بروزه. من منکر نقطه ضعف هاش نمی شم. به هرحال آهاری تجربه اش کمه. اما حس یک عاشق فکور رو داره. عاشق هیچی نگو.
توی آلبومی که بعد از 13 میاد، ان شالله یک قدم دیگه رو به جلو بر میداره.
با تموم این حرفا به اون جمله ی قرمز آخر مطلبم شدید معتقدم.
در مورد صفا: افتخار می کنم با حسین صفا در یک دوره زندگی می کنم. باقی اش بماند.
خودت هم آهاری رو صد در صد قبول نداری!
من هم مثل تو از به روز بودنش لذت می برم و افتخار می کنم به بودنش کنار محسن.
اما من می گم این بمب ایده باید در خدمت افکار محسن باشه. نه اینکه محسن در بند جهانی شدن باشه!
در موردصفا هم ممنون از نظرت.
من هیچ هنرمندی رو صد در صد قبول ندارم. اما محسن چاوشی یک مقدار حسابش از بقیه سواست.(منظورم از هنرمند، توی همه اقشاره)
اینکه درخدمت محسن باشه رو قبول دارم. اما نمیشه با یک پاسخ کوتاه توضیحش داد. خودش یک پست اختصاصی لازم داره.
از بحث لذت می برم. مرسی بازم.
به شخصه خنده رو جزو بهترین های ژاکت می دانم
و جدایی از مسائل فنی ! که موجب زیبایی این قطعه شده
احساسی که با شنیدنش به من القا می کنه واقعا برایم دوست داشتنی است
یک احساس پاییزی و حتی این احساس من رو بر آن داشت تا مطلب خیلی
کوتاهی هم در این باره بنویسم !
ممنون محمد جان .........
احساس پاییزی،تعبیر زیبایی بود.
مرسی سنا
با توجه به روحیاتت که تا دیگر تا حدودی آشنا هستم باهاش (تا حدودی !) و مسائل پیرامونت به احمتال قوی تراک مورد علاقت اسیریه !!
"توی دست تو اسیری خوبه ... "
--
یکی از دوستان گفته بودن رد پای موسیقی دهه نود توی کارهای آهاری دیده میشه !!
مگر در دهه 90 چه اتفاقی توی موسیقی افتاد که حالا بخوایم دنبال رد پاش باشیم ؟!
اگر هم رد پایی باشد مربوطه به دهه ی 70 و 80 میلادی میشه که اوج موسیقی تو این دو دهه بود ...
کاملا هم مشهود هست آهاری هنوز هم تو اون حال و هواست ، ( گوش کردن به هندریکس در ماشینش و آثار موجود در تنظیم هایش )
اینجوری بگم که دیگر احساس خوبی نسبت به شهاب ندارم ( نه اینکه بدم بیاد) ، آهاری از همه لحاظ محسن رو به استاندارها نزدیک میکرد ...
به نظرم کم پیدا میشه مثله آهاری که تسلط سابق رو روی محسن داشته باشه !
البته به غیز اون مورد " نه تکذیب میکنم، نه تایید " !!!! ( اون خبری خوشی هم که قرار بود بعد از 10 بده هنوز هم هنوزه در راهه !! )
درسته اسیری به نظرم بهترین آهنگ آلبومه. منطورت رو دقیق از روحیات نفهمیدم اما اگه اشاره ات به ترانه هام بود(ترانه که نه!نوشته های چک و چوله) باید بگم خیلی به اونها ربطی نداره.
من هنوز هم عاشق آهنگ نفرین، نفس بریده، خودکشی و یا حتی قاتل حرفه ای که بعدها با بی انصافی گفت سوتی حرفه ایش بوده! هستم اینها هیچ سنخیتی با اسیری ندارند! پس از تا حدودی هم شناختت کمتره از روحیات من!
به نظر من محسن حسش توی این آهنگ واقعی تر از بقیه ی آهنگهاست، بعدا هم که اعتراف کرد که اون آهنگ رو واسه خاطر چه کسی خونده! ودیگه واقعی تر از واقعی شد.
برای اسیری بعد از خنده خواهم نوشت.
اما آهاری! من قبولش دارم. اما شهاب یک چیزه دیگه س. ای کاش شهاب با کس دیگه ای قاطی نمی شد.
شما یک نگاه به چند دقیقه اول آهنگ رگ خواب محسن یگانه بنداز! می بره آدمو به پرنده!
هردو شایستگی هایی دارن و انتخاب یکیشون فقط به سلیقه ی مخاطب بر می گرده نه به برتری فنی خودشون!
محسن به خاطر مخاطب تنظیم 13 رو عوض کرد. فقط همین!
چاوشیسم عزیز!
اگر گفتم دهه ۹۰ به این دلیله که دهه ۷۰ و ۸۰ تکرار نشدنیه! و صد البته که آهاری حالا حالاها نمی تونه به اون درجه برسه.
و هم اینکه دهه ۹۰ یک موج تازه ای بین خواننده ها و گروه های موسیقی ایجاد شد. (که من این موج رو مربوط به شخص مایکل جکسون می دونم)
باز هم میگم: اگر مشابه کار آهاری رو توی کارهای خارجی می شنویم، نشون دهنده ابتکار نیست!
فقط کار اوریجینال تحسین برانگیزه. وگرنه که باید مقلدان چاوشی رو ستایش کرد!!!
سازهای موسیقی راک ایرانی و خارجی ندارد! مگر می شود با همان سازها صداهایی در آورد که مشابه نباشد؟
تو تنظیم آلبوم یه شاخه نیلوفر یک چیزی هست که توی هیچ کدوم از آلبوم ها نیست. قصدم بیان برتری نیست بلکه یک حس متفاوت است.
شما آهاری رو یک مقلد بالفطره می دونی و به نظرم این کمی بی انصافی ست.
اگر تنظیم های قابل قبول آهاری در ژاکت نبود،اوضاع از اینی که هست وخیم تر می شد.
محمد عزیز!
من خودم هم گفتم که آهاری بمب ایده است! اما اگر بازهم بخواد تقلیدی عمل کنه، بی ارزش می شه.
من خودم هر آلبومی که توش تقلید (حتی کوچیک) دیده بشه، ازش انتقاد می کنم!
و دوست ندارم در مورد چاوشی هم همین رو بگن!
اما قبول دارم که در مورد آهاری کمی تند رفتم.
نمی دونم اشکال کار از کجاست؟! اما احساس می کنم آهاری هم سردرگمه.
زمان لازمه تا چاوشی و آهاری با هم مچ بشن.
شاید اگه تو سال های ابتدایی کار محسن با هم آشنا می شدن الان نتیجه بهتری داشت!
در مورد مچ شدن موافقم. زمان لازمه ی این مهمه.
اشکال کار از همه ست. هم محسن هم آهاریُ هم موسیقی کشور.
سردرگمی رو توی خود محسن هم می بینیم.
در مورد آهاری من هم نظر شما را خوب متوجه نشده بودم.
سلام
با حرفات در مورد خنده موافقم و اینکه جزء تراک هایی بود
که کمترین ناله درش وجود داشت
به شخصه وقتی دمو البوم رو شنیدم به قطعه برام یه چیز دیگه بود
جالبه بدونید فکر میکردم اینو دور اخر در ادامه هم دیگه هستن
نمیدونم این حس من بود فقط یا بقیه هم همین حس رو داشتن
اما اونی که دمو رو ساخته بود(فکر کنم فرزاد متینی نژاد)
(یا کمپانی پخش کننده)
خیلی خوب اینا رو پشت هم اورده بود
اصلا انصافا جزء بهترین دموهایی بود که شنیده بودم
(چه ربطه به بحث داشت؟ دی: )
و اما در مورد اهاری به نظرم بهترین البوم محسن همین
یه شاخه نیلوفر بوده این چیزی هستش که هنوزم دارم میبینم
متاسفم خوشبختانه توی زمان خوبی منتشر شد
که همه چیز محیا بود که بگیره
محسن هم تا قبلش پیشرفت خودش رو کرده بود
و توی این البوم همه چیز کامل شد و از قضا با روحیه مردم هم سازگار بود
به شخصه الان متاسفم واسم جز 2تراک(ابرای پاییزی و متاسفم) هیچ جزابیتی نداره
ولی توی یه شاخه محسن یه جورایی زودتر از وقت خودش البوم رو داده بود بیرون یعنی از علم مردم جلوتر بود
مثلا اگه جای ژاکت میداد بیرون بیشتر شنیده میشد
اگه جای سیزده میداد بیرون بیشتر از پیش و الی اخر
(نه فکر کنید مثلا میزاشت 20سال دیگه میداد بیرون که پدیده بشه دی: )
فقط میگم کمی از سطح موسیقی مردم بالاتر بود
الانم تراک های کجاست بگو عصا خاکستر قله خوشبختی
هفته ها تبریک رو گوش میدم از ته دل لذت میبرم
شاید باورتون نشه همین 1هفته پیش
صدای باسی که ته اهنگ تبریک میاد رو شنیدم!
فقط 20بار گوش دادم به خاطر اینکه باسش رو بشنوم
در کل به نظرم محسن توی ژاکت خیلی زیادی میخواست متفاوت کار کنه که از پسش یه لولای شکسته در اومد
واقعا من خجالت کشیدم وقتی این تراک رو شنیدم
یه مدت فقط گیتار الکتریک اواخر اهنگ رو کات کرده بودم
و توی فول ارشیو گوشیم گذاشته بودم
حتی کی بهت خندیده هم اندازه اون خجالت اور نبود
به نظرم اصلا این تکست ها و انجور تحریر به محسن ما نمیاد
شده همون قضیه که گفتن محسن بیاد ربنا رو بخونه
بعضی ها و شاید خود محسن دیگه زیادی جسور شدن
که فکر میکنن حنجره محسن میتونه هم پاپ بخونه هم راک
هم متال هم هیپ هاپ هم سنتی هم چهچه بزنه
به شخصه به نظرم صدای محسن توان پاپ راک خیلی کم متال
سنتی(بدون تحریر سنتی)رو داره
ممنون از محمد هرچند دیر مطلب رو دیدم
منتظر نظرت در مورد بقیه اهنگ های ژاکت(مخصوصا لولای شکسته) هستم
اول بگم که دمو رو خود محسن ساخت.
در مورد یه شاخه نیلوفر موافقم که آلبوم خوبی بود و متاسفانه عده ای با اون برخورد غیر منصفانه ای داشتند.
من وقتی با مردم صحبت می کنم می بینم که از یه شاخه نیلوفر راضی اند اما از ژاکت نه!
در حق نیلوفر ظلم شد و من به این معتقدم اما به این اعتقاد ندارم که بهترین آلبوم محسن بوده.
اون صدای آخر تبریک رو خوب اومدی.
حنجره محسن چه چه نمی تونه بزنه اما به درد راک می خوره.
مرسی جان